Δεν ξέρω τι με πιάνει όταν συναντώ ανθρώπους σαν τον Λευτέρη Γκλίναβο! Είναι ένα ανάμεικτο συναίσθημα. Είναι η ευδιάθετη ατμόσφαιρα που σου δημιουργούν άνθρωποι με πολύχρωμη προσωπικότητα, αλλά με πολύ καλά οργανωμένο όραμα, που ξέρουν τι θέλουν και που έχουν δώσει μάχες γι' αυτό και συνεχίζουν να αγωνίζονται ακόμη. Από την άλλη, είναι ο σεβασμός που σου προκαλούν τα ανεξίτηλα σημάδια, σημάδια από τις θυσίες που απαιτεί η άμπελος από όσους την υπηρετούν με ανεξάντλητη υπομονή και πίστη σχεδόν ερωτική. Ίσως είναι το απόσταγμα γνώσης που αποκόμισα από την συνάντηση με τον Λευτέρη Γκλίναβο και αυτό είναι ότι είμαι νέος ακόμα και πολλά από τα προβλήματα που εντοπίζω έχουν την λύση τους κάπου μπροστά μου και λόγω απειρίας δεν μπορώ να την δω!
Ας μην σας κουράσω άλλο με το «τι ένιωσα εγώ» από αυτή την συνάντηση. Σας αφήνω μέσα από τις ερωτήσεις που ετοίμασε το infowine.gr και την καλή διάθεση του κ. Λευτέρη Γκλίναβου να απαντήσει σε αυτές, να αποκομίσετε τα δικά σας οφέλη.
1) Η Ήπειρος ως γνωστό είναι μια από τις οικονομικά ασθενέστερες περιοχές της Ελλάδος. Με την ισχύουσα κατάσταση πιστεύεται ότι θα μπορούσε η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή οίνου να συμβάλλει στην αναβάθμιση της περιοχής ;
Λ.Γ: Είναι αλήθεια ότι η Ήπειρος είναι από τις οικονομικά ασθενέστερες περιοχές στην Ελλάδα. Η δομή του εδάφους της δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για την ανάπτυξη μεγάλων και εντατικών καλλιεργειών όπως σε άλλες περιοχές όπως π.χ. η Θεσσαλία με τα διάφορα σιτηρά ή η Μακεδονία με διάφορες καλλιέργειες όπως οπωροφόρα δέντρα και λοιπά. Εδώ η περιοχή μας προσφέρεται για προϊόντα, κυρίως κτηνοτροφικά, και βεβαίως φυτικής παραγωγής, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η άμπελος, η οποία έχει πολύ μακρά ιστορία και παράδοση στην περιοχή, ξεκινώντας από τον Αμβρακικό κόλπο και φτάνοντας σε διάφορες άλλες περιοχές της Ηπείρου μεταξύ των οποίων η πιο ονομαστή σήμερα είναι η Ζίτσα. Λέω σήμερα χωρίς να σημαίνει ότι τώρα έγινε αυτό, χρονολογείται από τον 16ο αιώνα από γραπτά κείμενα που έχουμε στη διάθεση μας αλλά και από άλλες μαρτυρίες πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν. Έτσι λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι η Ήπειρος προσφέρεται για την αμπελοκαλλιέργεια και ιδιαίτερα για την παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας λόγω των πολλών μικροκλιμάτων που διαθέτει. Εάν γίνει μια σωστή αξιολόγηση των περιοχών αυτών που προσφέρονται για αμπελοκαλλιέργεια και υπάρξει ένα γενναίο πρόγραμμα τότε πιστεύω ότι μπορεί η αμπελουργία να συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της Ηπείρου σε κάποιο βαθμό φυσικά αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά , χρειάζονται άνθρωποι που να πιστεύουν σε αυτό το τομέα με όραμα και κυρίως για κρασιά υψηλής ποιότητας που σημαίνει ότι θα έχουν και μεγάλη προστιθέμενη αξία και άρα καλό εισόδημα για τους αμπελουργούς.
2) Οι γηγενείς ποικιλίες της Ηπείρου όπως Ντεμπίνα, Βλάχικο. Μπεκάρι, θεωρείτε ότι έχουν την απαραίτητη δυναμική ώστε να προβάλλουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής;
Λ.Γ: Ασφαλώς οι τοπικές ποικιλίες οι οποίες έχουν μεγάλη παράδοση όπως η ντεμπίνα το βλάχικο και το μπεκάρι, είναι οι ποικιλίες που μπορούν να δώσουν το στίγμα της Ηπειρώτικης αμπελουργίας γιατί είναι καθαρά ελληνικές ποικιλίες, καλλιεργούνται μόνο στην περιοχή της Ηπείρου και είναι μεγάλο πλεονέκτημα για μια περιοχή να έχει τις δικές της ποικιλίες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις όπως και στη δική μας, είναι μοναδικές στον κόσμο.
Σαφώς και εκφράζουν αυτό που λέμε στα γαλλικά ?terroir?, δηλαδή ένα σύνολο που αποτελείται από το έδαφος, το κλίμα, ο πολιτισμός, η ιστορία και όλα αυτά είναι δεμένα με το προϊόν που ονομάζεται κρασί, είναι ποικιλίες με πολύ καλό δυναμικό τόσο αρωματικό όσο και γευστικό. Έτσι λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούν να δώσουν αυτό που θέλουμε, δηλαδή την ιδιαιτερότητα της Ηπείρου στο τομέα του κρασιού.
3) Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της περιοχής Ζίτσα που πιστεύεται ότι κάνουν αυτήν την περιοχή ιδιαίτερη ως προς την παραγωγή οίνου;
Λ.Γ: Το είπαμε και πριν βεβαίως, αλλά θα το επαναλάβω για άλλη μια φορά. Η τριλογία η οποία αποτελείται από το έδαφος, το κλίμα και την ποικιλία. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι κυρίως τα στοιχεία που δίνουνε την ιδιαιτερότητα του ηπειρώτικου κρασιού και βεβαίως υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγων, η ιστορία, η παράδοση, οι τύποι των κρασιών που φτιάχνανε από παλιά και που δεν γίνονται πουθενά αλλού όπως ο φυσικώς αφρώδης και ημιαφρώδης οίνος της περιοχής.
4) Πιστεύετε ότι έχει αποτελέσει η οινοπαραγωγή μέρος της τουριστικής ανάπτυξης της Ηπείρου;
Λ.Γ: Ασφαλώς και το τμήμα του οινοτουρισμού αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο για την προσέγγιση τουριστών και το βλέπουμε και εμείς από την δραστηριότητά μας. Πάρα πολλοί Έλληνες αλλά και ξένοι έρχονται στην Ήπειρο , έρχονται και γι? αυτό το κομμάτι που λέγεται οινοτουρισμός, αλλά χρειάζεται ακόμη πάρα πολύ μεγάλη ανάπτυξη αυτό το κομμάτι του τουρισμού, είμαστε ακόμη στην αρχή, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και δεν υπάρχει και η κουλτούρα, δηλαδή η γνώση των ανθρώπων , έτσι ώστε να ξέρουμε τι θα προσφέρουμε στον τουρίστα που θα έρθει για να γευτεί, πέρα από τα άλλα προϊόντα της Ηπείρου, πέρα από τα γαστρονομικά προϊόντα και τα προϊόντα της αμπελουργίας, δηλαδή το κρασί. Όπως καταλαβαίνεται, για να πραγματοποιηθεί αυτό, χρειάζεται ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όπως και ανάπτυξη του τμήματος του οινοτουρισμού.
5) Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι προοπτικές για το ελληνικό κρασί εν μέσω κρίσης;
Λ.Γ: Το κρασί πάντα ο άνθρωπος θα το πίνει, το έπινε από την αρχαιότητα, έχει μια ιστορία πέντε χιλιάδων χρόνων στην Ελλάδα, θα συνεχίσει να γίνεται κατανάλωση του κρασιού και στα επόμενα, όχι εκατό, αλλά χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς οι προοπτικές υπάρχουν. Είμαστε βέβαια στην μέση μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, για να μην πω και του κόσμου. Αλλά με το πέρασμα αυτής της κρίσης θα επανέλθει στην ομαλή ροή της και η κατανάλωση του κρασιού και γι? αυτό δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μελλοντικά θα υπάρξει ανάπτυξη του κλάδου και με καλές προοπτικές και για την εθνική μας οικονομία.
Φυσικά δεν είναι από τους σημαντικότερους κλάδους αλλά θα παίξει έναν ρόλο και ο τομέας αυτός που περιλαμβάνει την αμπελουργία γενικότερα, δηλαδή τα οινοστάφυλα, τα επιτραπέζια σταφύλια, τα κρασιά, την σταφίδα και όλα τα προϊόντα αυτά που προέρχονται από το αμπέλι. Θα έχουν, πιστεύω έναν ρόλο πολύ σημαντικό και για τον τουρισμό, αλλά και για την οικονομία, με δυνατότητες εξαγωγικές πολύ μεγάλες. Σήμερα οι χώρες που παράγουν και οι ίδιες ακόμα κρασί, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αμερική και πολλές άλλες χώρες του κόσμου, προτιμούνε ελληνικά κρασιά για έναν και μόνο λόγο, για την ιστορία και για την μοναδικότητα των ποικιλιών και γι? αυτό προτιμούν, όχι τις λεγόμενες διεθνής ποικιλίες, αλλά τις καθαρά ελληνικές, όπως είναι η Σαντορίνη με το ασύρτικο, η Κεφαλονιά με την ρομπόλα, η Μαντινεία με το μοσχοφίλερο, όπως και η Ζίτσα με την ντεμπίνα, το βλαχικο και το μπεκάρι, όπως η Νεμέα με το αγιωργίτικο, η Μακεδονία με το λημνιό και άλλες περιοχές.
6) Με την πολύχρονη εμπειρία σας τι μεθόδους προτείνετε προκειμένου να επιτευχθεί περεταίρω ανάπτυξη στο χώρο της παραγωγής οίνου και της εμπορίας του;
Λ.Γ: Πρώτο μέλημα για να έχουμε την ανάπτυξη που όλοι θέλουμε στον κλάδο είναι να υπάρξει σωστή οργάνωση στον πρωτογενή τομέα και όταν λέω πρωτογενή τομέα εννοώ την αμπελουργία. Η αμπελουργία σήμερα περνάει κρίση και αυτό γιατί πολλές ποικιλίες δεν έχουν ζήτηση, οι τιμές είναι πολύ χαμηλές και οι αμπελουργοί είναι απογοητευμένοι και μάλιστα αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την αμπελουργία. Άρα πρέπει να μπει τάξη, να καλλιεργούμε ποικιλίες που έχουν μέλλον, που έχουν προοπτική, κυρίως ελληνικές γιατί τις διεθνής τις έχουν όλες οι χώρες και συνεπώς δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για εξαγωγές. Η δύναμή μας είναι οι καθαρά ελληνικές ποικιλίες τις οποίες, λίγο πολύ προαναφέραμε. Το δεύτερο να υπάρξει τάξη και τήρηση της νομοθεσίας από όλους που ασχολούνται με τον κλάδο έτσι ώστε να μην υπάρχουν φαινόμενα, που είναι πάρα πολλά, παράνομης διακίνησης αμπελουργικών προϊόντων κυρίως με παραπλάνηση του καταναλωτή για προϊόντα που δεν είναι με την ταυτότητα που τα εμφανίζουν οι παραγωγοί και τα διακινούν και βέβαια η καλύτερη ενημέρωση του καταναλωτή. Έτσι ώστε να αποκτήσει οινολογική παιδεία που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να εκτιμά τα υψηλής ποιότητας προϊόντα. Εάν δεν υπάρξει αυτή η οινολογική παιδεία θα έχουμε το φαινόμενο αυτό που ζούμε και σήμερα σε πάρα πολλές περιπτώσεις «Δε βαριέσαι αδερφέ κρασί είναι, τι χύμα τι εμφιαλωμένο, τι καλό τι μέτριο». Αυτό εάν το πούμε σημαίνει ότι δεν έχουμε την παιδεία εκείνη που είναι απαραίτητη για να αξιολογούμε σωστά τα υψηλής ποιοτικής στάθμης προϊόντα όπως το έχουν πολλές άλλες χώρες και λαοί με πρώτη και καλύτερη την Γαλλία. Γι? αυτό χρειάζεται σωστή οινολογική παιδεία, και το χύμα μπορεί να έχει τις καλές του πλευρές αλλά πρέπει ο καταναλωτής να ξέρει αυτό που πίνει προέρχεται από την τάδε περιοχή, από το τάδε σταφύλι από τον τάδε παραγωγό έτσι ώστε να είναι καλά ενημερωμένος και όχι να του λένε ότι είναι το οτιδήποτε έρθει στο μυαλό του κάθε διακινητή εμπόρου που είναι παραπλανητικό. Ο κομπογιαννιτισμός πρέπει να εκλείψει εάν θέλουμε να έχουμε μέλλον και προοπτική. Και βέβαια το μεγαλύτερο και τελευταίο είναι η διεθνής προβολή του ελληνικού κρασιού με ότι αυτό εμπεριέχει, την ιστορία, τον πολιτισμό, την παράδοση και όλα τα υπόλοιπα έτσι ώστε ο κάθε ξένος ακόμα και ο έλληνας όταν πίνει ένα προϊόν επώνυμο με ταυτότητα να ξέρει και την ιστορία της περιοχής αυτής, να τον φέρνει κοντά στον τόπο παραγωγής του προϊόντος. Να συνδυάζει αυτό που πίνει με όλα αυτά που λέμε terroir που σημαίνει έδαφος, κλίμα, πολιτισμός, παράδοση, ιστορία και όλα τα υπόλοιπα.
Ποιος είναι ο Λευτέρης Γκλίναβος;
Η ιστορία του σαν οινολόγος, μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω καθώς είναι ένας από τους πρώτους οινολόγους στην Ελλάδα, έχοντας σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Bordeaux της Γαλλίας και στην συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα όπου και παρέμεινε μέχρι σήμερα έχοντας διαγράψει μια σπουδαία πορεία στα κοινωνικοπολιτικά και οινολογικά δρώμενα της χώρας μας. Η πορεία του όμως δεν σταματάει εδώ. Συνέχεια μας αποδεικνύει ότι έχει πολλά ακόμη να δώσει και αυτό φαίνεται από την βράβευσή του στην διεθνή έκθεση τροφίμων και ποτών της Θεσσαλονίκης για δυο καινοτόμα κρασιά που παράγει το ΚΤΗΜΑ ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ, το παλιοκαιρίσιο και το debina. Το παλιοκαιρίσιο είναι ένα κρασί με ποικιλιακή σύνθεση ντεμπίνα και λίγο βλάχικο, ημιαφρώδες και για την παραγωγή του έχει χρησιμοποιηθεί μόνο ο καρπός της αμπέλου, δηλαδή τα στέμφυλα και ο χυμός τους. Πρόκειται για ένα κρασί που όμοιό του δεν φτιάχνεται αλλού στον κόσμο, παρά μόνο σε μερικά ηπειρώτικα νοικοκυριά, είναι δηλαδή ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο προϊόν που προσφέρει η οινοποιία σε όσους θέλουν να ανακαλύψουν περισσότερα για την ηπειρώτικη οινολογική παράδοση, για τον ηπειρώτικο πολιτισμό.
Το debina έχει ποικιλιακή σύνθεση 100% ντεμπίνα, έχει πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας διεθνούς εμβέλειας και αυτό γιατί έχει ζυμωθεί από στελέχη ζυμομυκήτων που επιλέχθηκαν, από μια ομάδα του πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε συνεργασία με το ΚΤΗΜΑ ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ από τα ίδια τα σταφύλια, από αμπελοτόπια της περιοχής της Ζίτσας δηλαδή και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Πιστεύω πως άξια αναφοράς είναι και η κοινωνικοπολιτική δράση του Λευτέρη Γκλίναβου καθώς είναι από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών και το infowine.gr είναι μια ιδέα που ζυμώθηκε μέσα στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας.
«Η Ελλάδα με την ιστορία των 3500 χρόνων στο κρασί δεν διέθετε μια σχολή που να παράγει ειδικευμένους οινολόγους» ήταν τα πρώτα λόγια του για αυτό το θέμα και αμέσως κανείς αντιλαμβάνεται την σπουδαιότητα αυτού του εγχειρήματος. Όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος, ήταν πρόεδρος της πανελλήνιας ένωσης οινολόγων το 1984 όταν μέσω του Δ.Σ. έγινε αίτηση στο υπουργείο παιδείας και το υπουργείο γεωργίας για την δημιουργία του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών. Αργότερα ο ίδιος σαν βουλευτής πλέον εισηγήθηκε στην βουλή σχετικό νόμο για την καθιέρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων του τμήματος έτσι ώστε να μπορούν να ασκήσουν τον επάγγελμα του οινολόγου και του τεχνολόγου ποτών. Με αίσθημα υπερηφάνειας μου δήλωσε ότι η ποιοτική αναβάθμιση στο ελληνικό κρασί είναι αισθητή από το 1984 έως και σήμερα και αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό στο τμήμα οινολογίας και τεχνολογίας ποτών του Τ.Ε.Ι. Αθήνας που παράγει στελέχη ικανά να φέρουν εις πέρας την αποστολή του οινολόγου με ότι συνεπάγεται αυτό.
Η διοίκηση του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών, στης 12/12/2010 προσκάλεσε και βράβευσε όλους όσους συντέλεσαν στην δημιουργία και λειτουργία του τμήματος. Ένας από αυτούς ήταν και Λευτέρης Γκλίναβος.
Ας μην σας κουράσω άλλο με το «τι ένιωσα εγώ» από αυτή την συνάντηση. Σας αφήνω μέσα από τις ερωτήσεις που ετοίμασε το infowine.gr και την καλή διάθεση του κ. Λευτέρη Γκλίναβου να απαντήσει σε αυτές, να αποκομίσετε τα δικά σας οφέλη.
1) Η Ήπειρος ως γνωστό είναι μια από τις οικονομικά ασθενέστερες περιοχές της Ελλάδος. Με την ισχύουσα κατάσταση πιστεύεται ότι θα μπορούσε η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή οίνου να συμβάλλει στην αναβάθμιση της περιοχής ;
Λ.Γ: Είναι αλήθεια ότι η Ήπειρος είναι από τις οικονομικά ασθενέστερες περιοχές στην Ελλάδα. Η δομή του εδάφους της δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για την ανάπτυξη μεγάλων και εντατικών καλλιεργειών όπως σε άλλες περιοχές όπως π.χ. η Θεσσαλία με τα διάφορα σιτηρά ή η Μακεδονία με διάφορες καλλιέργειες όπως οπωροφόρα δέντρα και λοιπά. Εδώ η περιοχή μας προσφέρεται για προϊόντα, κυρίως κτηνοτροφικά, και βεβαίως φυτικής παραγωγής, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η άμπελος, η οποία έχει πολύ μακρά ιστορία και παράδοση στην περιοχή, ξεκινώντας από τον Αμβρακικό κόλπο και φτάνοντας σε διάφορες άλλες περιοχές της Ηπείρου μεταξύ των οποίων η πιο ονομαστή σήμερα είναι η Ζίτσα. Λέω σήμερα χωρίς να σημαίνει ότι τώρα έγινε αυτό, χρονολογείται από τον 16ο αιώνα από γραπτά κείμενα που έχουμε στη διάθεση μας αλλά και από άλλες μαρτυρίες πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν. Έτσι λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι η Ήπειρος προσφέρεται για την αμπελοκαλλιέργεια και ιδιαίτερα για την παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας λόγω των πολλών μικροκλιμάτων που διαθέτει. Εάν γίνει μια σωστή αξιολόγηση των περιοχών αυτών που προσφέρονται για αμπελοκαλλιέργεια και υπάρξει ένα γενναίο πρόγραμμα τότε πιστεύω ότι μπορεί η αμπελουργία να συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη της Ηπείρου σε κάποιο βαθμό φυσικά αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά , χρειάζονται άνθρωποι που να πιστεύουν σε αυτό το τομέα με όραμα και κυρίως για κρασιά υψηλής ποιότητας που σημαίνει ότι θα έχουν και μεγάλη προστιθέμενη αξία και άρα καλό εισόδημα για τους αμπελουργούς.
2) Οι γηγενείς ποικιλίες της Ηπείρου όπως Ντεμπίνα, Βλάχικο. Μπεκάρι, θεωρείτε ότι έχουν την απαραίτητη δυναμική ώστε να προβάλλουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής;
Λ.Γ: Ασφαλώς οι τοπικές ποικιλίες οι οποίες έχουν μεγάλη παράδοση όπως η ντεμπίνα το βλάχικο και το μπεκάρι, είναι οι ποικιλίες που μπορούν να δώσουν το στίγμα της Ηπειρώτικης αμπελουργίας γιατί είναι καθαρά ελληνικές ποικιλίες, καλλιεργούνται μόνο στην περιοχή της Ηπείρου και είναι μεγάλο πλεονέκτημα για μια περιοχή να έχει τις δικές της ποικιλίες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις όπως και στη δική μας, είναι μοναδικές στον κόσμο.
Σαφώς και εκφράζουν αυτό που λέμε στα γαλλικά ?terroir?, δηλαδή ένα σύνολο που αποτελείται από το έδαφος, το κλίμα, ο πολιτισμός, η ιστορία και όλα αυτά είναι δεμένα με το προϊόν που ονομάζεται κρασί, είναι ποικιλίες με πολύ καλό δυναμικό τόσο αρωματικό όσο και γευστικό. Έτσι λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούν να δώσουν αυτό που θέλουμε, δηλαδή την ιδιαιτερότητα της Ηπείρου στο τομέα του κρασιού.
3) Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της περιοχής Ζίτσα που πιστεύεται ότι κάνουν αυτήν την περιοχή ιδιαίτερη ως προς την παραγωγή οίνου;
Λ.Γ: Το είπαμε και πριν βεβαίως, αλλά θα το επαναλάβω για άλλη μια φορά. Η τριλογία η οποία αποτελείται από το έδαφος, το κλίμα και την ποικιλία. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι κυρίως τα στοιχεία που δίνουνε την ιδιαιτερότητα του ηπειρώτικου κρασιού και βεβαίως υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγων, η ιστορία, η παράδοση, οι τύποι των κρασιών που φτιάχνανε από παλιά και που δεν γίνονται πουθενά αλλού όπως ο φυσικώς αφρώδης και ημιαφρώδης οίνος της περιοχής.
4) Πιστεύετε ότι έχει αποτελέσει η οινοπαραγωγή μέρος της τουριστικής ανάπτυξης της Ηπείρου;
Λ.Γ: Ασφαλώς και το τμήμα του οινοτουρισμού αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο για την προσέγγιση τουριστών και το βλέπουμε και εμείς από την δραστηριότητά μας. Πάρα πολλοί Έλληνες αλλά και ξένοι έρχονται στην Ήπειρο , έρχονται και γι? αυτό το κομμάτι που λέγεται οινοτουρισμός, αλλά χρειάζεται ακόμη πάρα πολύ μεγάλη ανάπτυξη αυτό το κομμάτι του τουρισμού, είμαστε ακόμη στην αρχή, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και δεν υπάρχει και η κουλτούρα, δηλαδή η γνώση των ανθρώπων , έτσι ώστε να ξέρουμε τι θα προσφέρουμε στον τουρίστα που θα έρθει για να γευτεί, πέρα από τα άλλα προϊόντα της Ηπείρου, πέρα από τα γαστρονομικά προϊόντα και τα προϊόντα της αμπελουργίας, δηλαδή το κρασί. Όπως καταλαβαίνεται, για να πραγματοποιηθεί αυτό, χρειάζεται ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όπως και ανάπτυξη του τμήματος του οινοτουρισμού.
5) Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι προοπτικές για το ελληνικό κρασί εν μέσω κρίσης;
Λ.Γ: Το κρασί πάντα ο άνθρωπος θα το πίνει, το έπινε από την αρχαιότητα, έχει μια ιστορία πέντε χιλιάδων χρόνων στην Ελλάδα, θα συνεχίσει να γίνεται κατανάλωση του κρασιού και στα επόμενα, όχι εκατό, αλλά χιλιάδες χρόνια. Συνεπώς οι προοπτικές υπάρχουν. Είμαστε βέβαια στην μέση μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, για να μην πω και του κόσμου. Αλλά με το πέρασμα αυτής της κρίσης θα επανέλθει στην ομαλή ροή της και η κατανάλωση του κρασιού και γι? αυτό δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μελλοντικά θα υπάρξει ανάπτυξη του κλάδου και με καλές προοπτικές και για την εθνική μας οικονομία.
Φυσικά δεν είναι από τους σημαντικότερους κλάδους αλλά θα παίξει έναν ρόλο και ο τομέας αυτός που περιλαμβάνει την αμπελουργία γενικότερα, δηλαδή τα οινοστάφυλα, τα επιτραπέζια σταφύλια, τα κρασιά, την σταφίδα και όλα τα προϊόντα αυτά που προέρχονται από το αμπέλι. Θα έχουν, πιστεύω έναν ρόλο πολύ σημαντικό και για τον τουρισμό, αλλά και για την οικονομία, με δυνατότητες εξαγωγικές πολύ μεγάλες. Σήμερα οι χώρες που παράγουν και οι ίδιες ακόμα κρασί, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αμερική και πολλές άλλες χώρες του κόσμου, προτιμούνε ελληνικά κρασιά για έναν και μόνο λόγο, για την ιστορία και για την μοναδικότητα των ποικιλιών και γι? αυτό προτιμούν, όχι τις λεγόμενες διεθνής ποικιλίες, αλλά τις καθαρά ελληνικές, όπως είναι η Σαντορίνη με το ασύρτικο, η Κεφαλονιά με την ρομπόλα, η Μαντινεία με το μοσχοφίλερο, όπως και η Ζίτσα με την ντεμπίνα, το βλαχικο και το μπεκάρι, όπως η Νεμέα με το αγιωργίτικο, η Μακεδονία με το λημνιό και άλλες περιοχές.
6) Με την πολύχρονη εμπειρία σας τι μεθόδους προτείνετε προκειμένου να επιτευχθεί περεταίρω ανάπτυξη στο χώρο της παραγωγής οίνου και της εμπορίας του;
Λ.Γ: Πρώτο μέλημα για να έχουμε την ανάπτυξη που όλοι θέλουμε στον κλάδο είναι να υπάρξει σωστή οργάνωση στον πρωτογενή τομέα και όταν λέω πρωτογενή τομέα εννοώ την αμπελουργία. Η αμπελουργία σήμερα περνάει κρίση και αυτό γιατί πολλές ποικιλίες δεν έχουν ζήτηση, οι τιμές είναι πολύ χαμηλές και οι αμπελουργοί είναι απογοητευμένοι και μάλιστα αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την αμπελουργία. Άρα πρέπει να μπει τάξη, να καλλιεργούμε ποικιλίες που έχουν μέλλον, που έχουν προοπτική, κυρίως ελληνικές γιατί τις διεθνής τις έχουν όλες οι χώρες και συνεπώς δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για εξαγωγές. Η δύναμή μας είναι οι καθαρά ελληνικές ποικιλίες τις οποίες, λίγο πολύ προαναφέραμε. Το δεύτερο να υπάρξει τάξη και τήρηση της νομοθεσίας από όλους που ασχολούνται με τον κλάδο έτσι ώστε να μην υπάρχουν φαινόμενα, που είναι πάρα πολλά, παράνομης διακίνησης αμπελουργικών προϊόντων κυρίως με παραπλάνηση του καταναλωτή για προϊόντα που δεν είναι με την ταυτότητα που τα εμφανίζουν οι παραγωγοί και τα διακινούν και βέβαια η καλύτερη ενημέρωση του καταναλωτή. Έτσι ώστε να αποκτήσει οινολογική παιδεία που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να εκτιμά τα υψηλής ποιότητας προϊόντα. Εάν δεν υπάρξει αυτή η οινολογική παιδεία θα έχουμε το φαινόμενο αυτό που ζούμε και σήμερα σε πάρα πολλές περιπτώσεις «Δε βαριέσαι αδερφέ κρασί είναι, τι χύμα τι εμφιαλωμένο, τι καλό τι μέτριο». Αυτό εάν το πούμε σημαίνει ότι δεν έχουμε την παιδεία εκείνη που είναι απαραίτητη για να αξιολογούμε σωστά τα υψηλής ποιοτικής στάθμης προϊόντα όπως το έχουν πολλές άλλες χώρες και λαοί με πρώτη και καλύτερη την Γαλλία. Γι? αυτό χρειάζεται σωστή οινολογική παιδεία, και το χύμα μπορεί να έχει τις καλές του πλευρές αλλά πρέπει ο καταναλωτής να ξέρει αυτό που πίνει προέρχεται από την τάδε περιοχή, από το τάδε σταφύλι από τον τάδε παραγωγό έτσι ώστε να είναι καλά ενημερωμένος και όχι να του λένε ότι είναι το οτιδήποτε έρθει στο μυαλό του κάθε διακινητή εμπόρου που είναι παραπλανητικό. Ο κομπογιαννιτισμός πρέπει να εκλείψει εάν θέλουμε να έχουμε μέλλον και προοπτική. Και βέβαια το μεγαλύτερο και τελευταίο είναι η διεθνής προβολή του ελληνικού κρασιού με ότι αυτό εμπεριέχει, την ιστορία, τον πολιτισμό, την παράδοση και όλα τα υπόλοιπα έτσι ώστε ο κάθε ξένος ακόμα και ο έλληνας όταν πίνει ένα προϊόν επώνυμο με ταυτότητα να ξέρει και την ιστορία της περιοχής αυτής, να τον φέρνει κοντά στον τόπο παραγωγής του προϊόντος. Να συνδυάζει αυτό που πίνει με όλα αυτά που λέμε terroir που σημαίνει έδαφος, κλίμα, πολιτισμός, παράδοση, ιστορία και όλα τα υπόλοιπα.
Ποιος είναι ο Λευτέρης Γκλίναβος;
Η ιστορία του σαν οινολόγος, μας πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω καθώς είναι ένας από τους πρώτους οινολόγους στην Ελλάδα, έχοντας σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Bordeaux της Γαλλίας και στην συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα όπου και παρέμεινε μέχρι σήμερα έχοντας διαγράψει μια σπουδαία πορεία στα κοινωνικοπολιτικά και οινολογικά δρώμενα της χώρας μας. Η πορεία του όμως δεν σταματάει εδώ. Συνέχεια μας αποδεικνύει ότι έχει πολλά ακόμη να δώσει και αυτό φαίνεται από την βράβευσή του στην διεθνή έκθεση τροφίμων και ποτών της Θεσσαλονίκης για δυο καινοτόμα κρασιά που παράγει το ΚΤΗΜΑ ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ, το παλιοκαιρίσιο και το debina. Το παλιοκαιρίσιο είναι ένα κρασί με ποικιλιακή σύνθεση ντεμπίνα και λίγο βλάχικο, ημιαφρώδες και για την παραγωγή του έχει χρησιμοποιηθεί μόνο ο καρπός της αμπέλου, δηλαδή τα στέμφυλα και ο χυμός τους. Πρόκειται για ένα κρασί που όμοιό του δεν φτιάχνεται αλλού στον κόσμο, παρά μόνο σε μερικά ηπειρώτικα νοικοκυριά, είναι δηλαδή ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο προϊόν που προσφέρει η οινοποιία σε όσους θέλουν να ανακαλύψουν περισσότερα για την ηπειρώτικη οινολογική παράδοση, για τον ηπειρώτικο πολιτισμό.
Το debina έχει ποικιλιακή σύνθεση 100% ντεμπίνα, έχει πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας διεθνούς εμβέλειας και αυτό γιατί έχει ζυμωθεί από στελέχη ζυμομυκήτων που επιλέχθηκαν, από μια ομάδα του πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε συνεργασία με το ΚΤΗΜΑ ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ από τα ίδια τα σταφύλια, από αμπελοτόπια της περιοχής της Ζίτσας δηλαδή και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Πιστεύω πως άξια αναφοράς είναι και η κοινωνικοπολιτική δράση του Λευτέρη Γκλίναβου καθώς είναι από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών και το infowine.gr είναι μια ιδέα που ζυμώθηκε μέσα στο Τ.Ε.Ι. Αθήνας.
«Η Ελλάδα με την ιστορία των 3500 χρόνων στο κρασί δεν διέθετε μια σχολή που να παράγει ειδικευμένους οινολόγους» ήταν τα πρώτα λόγια του για αυτό το θέμα και αμέσως κανείς αντιλαμβάνεται την σπουδαιότητα αυτού του εγχειρήματος. Όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος, ήταν πρόεδρος της πανελλήνιας ένωσης οινολόγων το 1984 όταν μέσω του Δ.Σ. έγινε αίτηση στο υπουργείο παιδείας και το υπουργείο γεωργίας για την δημιουργία του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών. Αργότερα ο ίδιος σαν βουλευτής πλέον εισηγήθηκε στην βουλή σχετικό νόμο για την καθιέρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων του τμήματος έτσι ώστε να μπορούν να ασκήσουν τον επάγγελμα του οινολόγου και του τεχνολόγου ποτών. Με αίσθημα υπερηφάνειας μου δήλωσε ότι η ποιοτική αναβάθμιση στο ελληνικό κρασί είναι αισθητή από το 1984 έως και σήμερα και αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό στο τμήμα οινολογίας και τεχνολογίας ποτών του Τ.Ε.Ι. Αθήνας που παράγει στελέχη ικανά να φέρουν εις πέρας την αποστολή του οινολόγου με ότι συνεπάγεται αυτό.
Η διοίκηση του τμήματος οινολογίας και τεχνολογίας ποτών, στης 12/12/2010 προσκάλεσε και βράβευσε όλους όσους συντέλεσαν στην δημιουργία και λειτουργία του τμήματος. Ένας από αυτούς ήταν και Λευτέρης Γκλίναβος.
